СЕРОТОНИН

„Моите верувања се лимитирани, ама жестоки. Верувам во можноста за ограничено царство. Верувам во љубовта“, напиша неодамна Мишел Уелбек.

Нараторот на Серотонин безрезервно би се согласил со тоа. Приказната што ни ја раскажува нè води низ една Франција што ги гази своите традиции, ги банализира своите градови, ги уништува своите села што се на работ на бунт. Тој ни го раскажува својот живот на инженер агроном, ни раскажува за своето пријателство со еден аристократ земјоделец (незаборавен лик – негов сосем спротивен двојник), за неисполнетите идеали од нивната младост, за надежта, можеби безумна, дека повторно ќе најде една жена што ја загубил… Овој роман за суровоста на светот во кој нема добрина, нема солидарност, каде што мутациите веќе никој не може да ги контролира, е исто така и роман за каењето и жалењето.

„Серотонин е огромно огледало поставено пред нашиот свет: она што го гледаме во одразот е застрашувачко.“ Ле соар